غزل 584
غزل 584 كَتَبْتُ قِصَّةَ شَوْقى وَمَدْمَعى باكى بيا كه بى‌تو به جان آمدم ز غمناكى بسا كه گفته‌ام از شوق، با دو ديده خود : أيا مَنازِلَ سَلْمى! فَايْنَ سَلْماکِ عجيب واقعه‌اىّ غريب حادثه‌اى …
غزل 583
غزل 583 عمر بگذشت به بى‌حاصلى و بوالهوسى اى پسر! جامِ مى‌ام دِهْ كه به پيرى برسى! چه شكرهاست در اين شهر؟ كه قانعشده‌اند شاهبازانِ طريقت به مقام مگسى كاروان رفت و تو در …
غزل 582
غزل 582 طُفيلِ هستىِ عشقند، آدمىّ و پرى ارادتى بنما تا سعادتى ببرى چو مستعدِّ نظر نيستى، وصال مجوى كه جامِ جَمْ ندهد سود، گاهِ بى‌بصرى مِىِ صبوح و شكَرْ خوابِ صُبحدم تا چند؟ …
غزل 581
غزل 581 صبح است و ژاله مى‌چكد از اَبرِ بهمنى برگِ صبوح ساز و بده جامِ يك منى در بحرِ مايىِ و منى افتاده‌ام بيار مِىْ تا خلاص بخشدم از مايى و منى خونِ …
غزل 580
غزل 580 صبا! تو نكهت آن زُلفِ مُشكْبو دارى به يادگار بمانى كه بوى او دارى دلم كه گوهرِ اسرار عشقِ دوست در اوست توان به‌دست تو دادن گَرَش نكودارى در آن شمايلِ مطبوع، …
غزل 579
غزل 579 شهرى‌است پر حريفان،[1] از هر طرف نگارى ياران!صلاىِ عشق[2] است، گر مى‌كنيد كارى چشمِ فَلَك نديده، زين خوبتر حريفى[3] در دام كس نيفتد، زين خوبتر شكارى اى رُوى خوبت از گُل، صدبار …
غزل 578
غزل 578 لبت مى‌بوسم و دَرْ مى‌كشم مِىْ به آب زندگانى بُرده‌ام پىْ نه رازش مى‌توانم گفت با كس نه كس را مى‌توانم ديد با وى گل از خلوت به باغ آورد مَسْنَد بساطِ …
غزل 577
غزل 577 سينه مالامال درد است، اى دريغا! مرهمى دل ز تنهايى به جان آمد، خدا را همدمى خيز تا خاطر بدان تُرْکِ سمرقندى دهيم كز نسيمش[1] بوى جوىِ موليان آيد همى چشمِ آسايش …
غزل 576
غزل 576 سَبَتْ سَلْمى بِصُدْغَيْها فُؤادى وَرُوحى كُلَّ يَوْمٍ لى يُنادى خدا را، بر من بيدل ببخشاى وَأوْصِلنى عَلى رَغْمِ الاْعادى أمَنْ أنْكَرْتَنى عَنْ حُبِّ سَلْمى! غَريقُ الْعِشْقِ فى بَحْرِ الْوِداد نگارا! در غمِ …
