غزل 395
*غزل 395* 1- گُلبَرگ را، زِ سُنبُــلِ مُشکیـن نِقاب کن یعنی که رُخ بِپوش و جهانی خَراب کن 2- بِفشان عَــرَق ز چِهره و اَطرافِ باغ را چون شیشه‌هایِ دیدة ما پُرگُلاب …
غزل 394
*غزل 394* ای رویِ ماه مَنظَــرِ تــو نــوبَهارِ حُسن خال و خَطِ تو مَرکَزِ لُطف و مَدارِ حُسن 1- ای رویِ ماه مَنظَــرِ تــو نــوبَهارِ حُسن خال و خَطِ تو مَرکَزِ حُسن …
غزل 392
*غزل 392* 1- دانی که چیست دولَت، دیدارِ یار دیدَن در کویِ او گِدائی بَر خُسرَوی گُزیدَن 2- از جان طَمَع بُریدَن آسان بُوَد ولیکِن از دوستانِ جانی مُشکِل تَوان بُریدَن 3- …
غزل 393
*غزل 393* 1- مَنَم که شُهرة شَهرَم به عِشق وَرزیدَن مَنَم که دیده نَیالوده ام به بَد دیدن 2- وَفا کنیم و مَلامَت کَشیم و خوش باشیم که در طَریقَتِ ما کافِریست …
غزل 391
*غزل 391* 1- خوشتَر از فِکرِ مَی و جام چه خواهد بودَن؟ تا بِبینَم که ،سَــراَنــجام چه خواهَد بودن؟ 2- غَمِ دِل چند تـَـوان خـورد که ایّام نَماند گو نَه دِل باش …
غزل 390
*غزل 390* رایَتِ سُلطانِ گُل پیـدا شد از طَرفِ چَمَن مَقدَمَش یا رب مُبارَک باد بر سَرو و سَمَن 1- اَفسَرِ سُلطانِ گُل پیـدا شد از طَرفِ چَمَن مَقدَمَش یا رب مُبارَک …
غزل 389
*غزل 389* چو گُل هر دَم به بویَت جامه بَر تَن کُنَم چاک از گـَـریبان تـا به دامَن 1- چو گُل هر دَم به بویَت جامه دَر تَن کُنَم چاک از گـَـریبان …
غزل 388
*غزل 388 * 1- بَهار و گُل طَرَب اَنگیز گَشت و توبه شِکَن به شادیِ رُخِ گُل، بیـــخِ غَـم زِ دِل بَرکَن 2- رَسید بـادِ صَبـا غُنچــه در هـَــواداری زِ خود بُرون …
غزل 387
*غزل 387* 1- شاهِ شِمشادقـَـدان خُسرَوِ شیــرین دَهَنان که به مُژگان شِکَنَد قَلبِ هَمه صَف شِکَنان مَست بگذشت و نظر بر مَنِ دَرویش انداخت گفت: کِای چشم و چِراغِ همه شیرین سُخَنان …
