غزل 548
غزل 548 بُتا! با ما مَوَرْز اين كينه دارى كه حَقِّ صحبتِ ديرينه دارى نصيحت گوش كن، كاين دُرْ بسى بِهْ از آن گوهر، كه در گنجينه دارى به فريادِ خُمارِ مُفْلسان رس خدا …
غزل 547
غزل 547 بلبل ز شاخِ سَرْو، به گلبانگِ پهلوى مى‌خواند دوش، درسِ مقامات معنوى يعنى: بيا، كه آتشِ موسى نمود گُل تا از درخت، نكته توحيد بشنوى مرغانِ باغ، قافيه سنجند و بذله گو …
غزل 546
غزل 546 بگرفت كارِ حُسنت، چون عشق من كمالى خوش باش! ازآنكه‌نبود، اين هر دو را زوالى در وهم مى‌نگنجد، كاندر تصوّرِ عقل آيد به هيچ معنى، زين خوبتر مثالى شد حَظِّ عمر حاصل، …
غزل 545
غزل 545 به فراغِ دل زمانى، نظرى به ماهرويى بِهْ ازآنكه چترِشاهى،همه‌روز و هاى‌وهويى به‌خدا كه‌رشكم آيد،به‌دو چشمِ روشن خود كه نظر دريغ باشد، به چنين لطيفْ رويى دل من شد و ندانم، …
غزل 544
غزل 544 به‌صوتِ بلبل و قُمرى، اگر ننوشى مِىْ علاج كى كنمت؟ آخِرُ الدَّوآءِ الْكَىّ ذخيره‌اى بنه از رنگ و بوىِ فصل بهار كه مى‌رسند ز رَهْ،[1] رهزنانِ بهمن و دى زمانه هيچ نبخشد، …
غزل 543
غزل 543 بشنو اين نكته، كه خود را ز غم آزاده كنى خون خورى، گر طلبِ روزىِ ننهاده كنى آخرالامر، گِل كوزه‌گران خواهى شد حاليا فكر سبو كن، كه پر از باده كنى جهد …
غزل 542
غزل 542 برو زاهد! به اميّدى ] كه [ دارى كه دارم هَمچنان امّيدوارى بجز ساغر، كه دارد لاله در دست بيا ساقى! بياور تا چه دارى؟ مرا در رشته ديوانگان كش كه مستى …
غزل 541
غزل 541 پديد آمد رسومِ بى‌وفايى نماند از كس نشانِ آشنايى بَرَند از فاقه پيش هر خسيسى كنون اهل هنر دست گدايى كسى كو فاضل است، امروز در دهر نمى‌بيند ز غم يك دم …
مثنوى
مثنوى اَلا اى آهوىِ وحشى! كجايى؟ مرا با توست، بسيار آشنايى دو تنها و دو سرگردانِ بى‌كس دو راه[1] اندر كمين، از پيش و از پس بيا تا حالِ يكديگر بدانيم مرادِ هم بجوييم …
