غزل 133
غزل 133 بيا كه تُركِ فَلك، خوانِ روزه غارت كردهلالِ عيد به دورِ قدح اشارت كرد ثواب روزه و حجِّ قبول آن كس بُرد كه خاك ميكده عشق را زيارت كرد مقام اصلى ما …
غزل 132
غزل 132 به سرِّ جام جم آنگه نظر توانى كردكه خاك ميكده، كُحلْ بصر توانى كرد گدايى دَرِ ميخانه طرْفه اكسيرى است گر اين عمل بكنى، خاك زر توانى كرد مباش بى مِىْ و …
غزل 131
غزل 131 به آب روشنِ مِىْ عارفى طهارت كردعلى الصّباح كه ميخانه را زيارت كرد همين كه ساغر زرّين خور نهان گرديد هلال ابروى ساقى به مِىْ اشارت كرد خوشا نماز و نياز كسى …
غزل 130
غزل 130 اگر ز كوى تو بويى به من رساند باد به‌مژده، جانِ جهان را به باد خواهم داد اگر چه گرد بر انگيختى ز هستى من غبارى از من خاكى به دامنت مَفِتاد …
غزل 129
غزل 129 اى پسته تو خنده زده بر حديث قند!مشتاقم، از براى خدا يك شكر بخند جايى كه يار ما به شكر خنده دم زند اى پسته! كيستى تو؟ خدا را دگر مخند خواهى …
غزل 128
غزل 128 آن كيست كز روى كرم، با من وفادارى كند؟بر جاى بد كارى چو من،يك‌دم نكوكارى كند؟ اوّل به‌بانگ ناى و نى،گويد به من پيغامِ وى وآنگه به يك پيمانه مى، با من …
غزل 127
غزل 127 اگر روم ز پى‌اش، فتنه‌ها بر انگيزدور از طلب بنشينم، به كينه بر خيزد و گر به رهگذرى يك دم از وفادارى چو گَردْ در رهش افتم چو باد بگريزد چو گويمش …
غزل 126
غزل 126 اگر نه باده، غم دل زِ ياد ما ببردنهيبِ حادثه، بنياد ما ز جا ببرد وگرنه عقل به مستى فرو كشد لنگر چگونه كشتى از اين ورطه بلا ببرد؟ طبيب عشق منم، …
غزل 125
غزل 125 آن كه از سنبل او، غاليه تابى داردباز با دلشدگان ناز و عتابى دارد از سر كُشته خود مى‌گذرد همچون باد چه توان كرد كه عمر است و شتابى دارد ماهِ خورشيد …
