غزل 160
غزل 160 حسبِ حالى ننوشتيم و شد ايّامى چندمحرمى كو كه فرستم به تو پيغامى چند؟ ما بدان مقصد عالى نتوانيم رسيد هم مگر پيش نهد لطفِ شما گامى چند چون مى از خُم …
غزل 159
غزل 159 چو دست بر سرِ زُلفش زنم، به تاب رَوَدور آشتى طلبم، بر سرِ عتاب رود چو ماهِ نو، رَهِ نَظّارگانِ بيچاره زَنَد به گوشه ابرو و در حجاب رود طريقِ عشق پر …
غزل 158
غزل 158 چه مستى است ندانم كه رو به ما آورد كه بود ساقى و اين باده از كجا آورد؟ دلا! چو غنچه شكايت زِ كارِ بسته مكن كه بادِ صبح، نسيمِ گره گشا …
غزل 157
غزل 157 چو باد عزمِ سَرِ كوى يار خواهم كردنَفَس به بوى خوشش مشكبار خواهم كرد هر آبروىْ كه اندوختم زِ دانش و دين نثار خاكِ رَهِ آن نگار خواهم كرد به هرزه، بى …
غزل 156
غزل 156 چو آفتابِ مى از مشرقِ پياله بر آيدز باغِ عارضِ ساقى، هزار لاله بر آيد نسيم بر سر گل بشكند كُلاله سنبل چو در ميانِ چَمَن بوىِ آن كُلاله بر آيد حكايتِ …
غزل 155
غزل 155 چو رويت مِهْر و مَهْ تابان نباشدچو قَدّت سَرْو در بُستان نباشد چو لَعل ولؤلؤت در دلفروزى دُرِ دريا و لَعْلِ كان نباشد ميان خَطِّ سبزت، لَعْلِ نوشين عَجَب گر چشمه حيوان …
غزل 154
غزل 154 جمالت آفتابِ هر نظر باد!ز خوبى، روىِ خوبت خوبتر باد! هُماىِ زلفِ شاهينْ شهپرت را دلِ شاهانِ عالَم زيرِ پَر باد! دلى كو عاشقِ رويت نگردد هميشه غرقه در خونِ جگر باد! …
غزل 153
غزل 153 جهان بر ابروى عيد از هلال، وسمه كشيدهلالِ عيد بر ابروى يار بايد ديد شكسته گشت چو پشتِ هلال، قامتِ من كمانِ ابروىِ يارم گهى كه وسمه كشيد مپوش روى و مشو …
غزل 152
غزل 152 جان بى جمالِ جانان، ميلِ جنان نداردهر كس كه اين ندارد، حقّا كه آن ندارد با هيچكس نشانى ز آن دلستان نديدم يا من خبر ندارم يا او نشان ندارد هر شبنمى …
