غزل 574
غزل 574 سلامى چو بوىِ خوشِ آشنايى بر آن مَرْدُمِ ديده روشنايى! درودى چو نورِ دلِ پارسايان بر آن شمعِ خلوتگهِ پارسايى! نمى‌بينم از همدمان هيچ برجا دلم خون شد از غُصّه، ساقى! كجايى؟ …
غزل 573
غزل 573 سَلامُ اللهِ ما كَرَّ اللَّيالى وَجاوَبَتِ الْمثانى وَالْمَثالى عَلى وادِى الاْراکِ وَمَنْ عَلَيْها وَدُورٍ بِاللّوى فَوْقَ الرِّمالى دعا گوىِ غريبانِ جهانم وَأدْعُو بِالتَّواتُرِ وَالتَّوالى منال اى دل! كه در زنجيرِ زلفش همه …
غزل 572
غزل 572 سحرم هاتفِ ميخانه به دولتخواهى گفت: باز آى كه ديرينه اين درگاهى همچو جَمْ، جرعه مِىْ كش كه زسِرِّ ملكوت پرتوِ جامِ جهانْ بين، دهدت آگاهى با گدايان، دَرِ ميكده اى سالكِ …
غزل 571
غزل 571 سحرگه رهروى در سرزمينى همى گفت اين مُعَمّا با قرينى : كه اى‌صوفى! شراب‌آنگه شود صاف كه در شيشه بماند اربعينى گر انگشتِ سليمانى نباشد چه خاصيّت دهد نقشِ نگينى؟ خدا ز …
غزل 570
غزل 570 سحر با باد مى‌گفتم حديثِ آرزومندى خطاب‌آمد كه واثق‌شو به‌الطاف خداوندى قلم را آن زبان نبود كه سِرِّ عشق گويد باز وراىِ حدّ تقرير است شرحِ آرزومندى دل اندر زُلفِليلى بندو كارِ …
غزل 569
غزل 569 صوفى! بيا كه شد قَدَحِ لاله پُر ز مِىْ طامات تا به چند و خرافات تا به كى؟ بگذر ز كبر و ناز كه ديده است روزگار چينِ قباىِ قيصر و طَرْفِ …
غزل 568
غزل 568 ساقيا! سايه ابر است و بهار و لبِ جوى من‌نگويم چه‌كن،ار اهل،دلى خودْ تو بگوى بوىِ يكرنگى از اين قوم نيايد، برخيز دلقِ آلوده صوفى به مِى ناب بشوى سُفلْه طبع است …
غزل 567
غزل 567 زين خوش رَقَم كه بر گُلِ رخسار مى‌كشى خط بر صحيفه گُلِ گُلزار مى‌كشى اشكِ حرم نشينِ نهانخانه مرا ز آن‌سوىِ هفتْ پرده به بازار مى‌كشى هر دم به ياد آن لبِ …
غزل 566
غزل 566 ز دلبرم كه رساند نوازشِ قلمى؟ كجاست پيكِ صبا؟ گو: بيا بكن كَرَمى دلم گرفت ز سالوسِ و طبلِ زيرِ گليم خوشا دمى! كه به ميخانه بر كُنم عَلَمى حديثِ چون و …
