غزل 471
غزل 471 خدا را كم نشين با خرقه پوشانرخ از رندانِ بى‌سامان مپوشان در اين خرقه، بسى آلودگى هست خوشا وقتِ قباىِ مى‌فروشان! چو مستم كرده‌اى، مستور منشين چو نوشم داده‌اى، زهرم منوشان تو …
غزل 470
غزل 470 چون شوم خاكِ رَهَش، دامن بيفشاند ز منور بگويم: دل مگردان، رو بگرداند ز من گر چو شمعش پيش ميرم، درغمم‌خنددچوصبح ور برنجم، خاطر نازك برنجاند ز من عارض رنگين به هر …
غزل 469
غزل 469 چو گل هر دم به بويت جامه بر تنكنم چاك از گريبان تا به دامن تنت را ديد گل گويى، كه در باغ چو مستان جامه را بدريد بر تن من از …
غزل 468
غزل 468 چندان كه گفتم غم با طبيباندرمان نكردند مسكينْ غريبان آن گل كه هر دم، در دست خارى است گو: شرم بادت از عندليبان! ما درد پنهان، با يار گفتيم نتوان نهفتن درد …
غزل 467
غزل 467 بهار و گل طرب انگيز گشت وتوبه شكنبه شادىِ رخِ گل، بيخِ غم ز دل بر كن طريق صدق بياموز ز آب صاف اى دل! به راستى، طلب آزادگى ز سرو چمن …
غزل 466
غزل 466 بالا بلندْ عشوهْگرِ سروِ ناز منكوتاه كرد، قصّه زهد دراز من ديدى دلا! كه آخرِ پيرىّ و زهد و علم با من چه كرد ديده معشوقْ باز من؟ از آب ديده بر …
غزل 465
غزل 465 اى روىِ ماهْ منظرِ تو، نوبهارِ حُسن!خال و خط تو، مركز لطف و مَدار حسن! در چشم پر خمار تو پنهان فنونِ سحر در زلف بى‌قرار تو پيدا قرارِ حسن ماهى نتافت …
غزل 464
غزل 464 اى خسروِ خوبان! نظرى سوى گدا كنرحمى به من سوخته بى‌سر و پا كن درد دل درويش و تمنّاى نگاهى زآن چشم سيه، مست به‌يك غمزه‌دوا كن گر لاف زند ماه كه …
غزل 463
غزل 463 افسر سلطانِ گل پيدا شد از طَرْفِ چمنمقدمش يارب مبارك باد بر سرو و سمن! خوش به‌جاى خويشتن‌بود اين‌نشست خسروى تا نشيند هر كسى اكنون به جاى خويشتن تا ابد معمور باد …
