غزل 126
غزل 126 اگر نه باده، غم دل زِ ياد ما ببردنهيبِ حادثه، بنياد ما ز جا ببرد وگرنه عقل به مستى فرو كشد لنگر چگونه كشتى از اين ورطه بلا ببرد؟ طبيب عشق منم، …
غزل 125
غزل 125 آن كه از سنبل او، غاليه تابى داردباز با دلشدگان ناز و عتابى دارد از سر كُشته خود مى‌گذرد همچون باد چه توان كرد كه عمر است و شتابى دارد ماهِ خورشيد …
غزل 124
غزل 124 آن كس كه به دست، جام داردسلطانىِ جَمْ، مدام دارد آبى كه خَضِر، حيات از او يافت در ميكده جو، كه جام دارد سَرْ رشته جان به دوست بگذار كاين رشته از …
غزل 123
غزل 123 از سر كوى تو هر كو به ملالت برودنرود كارش و آخر به‌خجالت برود سالک از نور هدايت طلبد راه به‌دوست كه به‌جائى نرسد گر به ضلالت برود گِرُوى آخر عمر از …
غزل 122
غزل 122 از ديده، خونِ دل، همه بر روى ما رَوَدبر روى ما ز ديده ندانم چه ها رَوَد ما، در درون سينه هوائى نهفته‌ايم بر باد اگر رود سَرِ ما، ز آن هوا …
غزل 121
غزل 121 اگر آن طاير قدسى ز درم باز آيدعمر بگذشته به پيرانه سرم باز آيد دارم اميد بدان اشك چون باران كه مگر برق دولت كه برفت از نظرم باز آيد گر …
