غزل 162
غزل 162 خسروا! گوىِ فَلَک در خمِ چوگانِ تو باد!ساحتِ كَوْن و مكان، عرصه ميدانِ تو باد! همه آفاق گرفت و همه اطراف گشاد صيتِ خُلقِ تو كه پيوسته نگهبانِ تو باد! زلفِ خاتونِ …
غزل 161
غزل 161 حُسن تو هميشه در فزون باد!رويت همه ساله لاله گون باد! اندر سَرِ من هواى عشقت هر روز كه هست، در فزون باد! قدِّ همه دلبران عالَم در خدمتِ قامتت نگون باد! …
غزل 160
غزل 160 حسبِ حالى ننوشتيم و شد ايّامى چندمحرمى كو كه فرستم به تو پيغامى چند؟ ما بدان مقصد عالى نتوانيم رسيد هم مگر پيش نهد لطفِ شما گامى چند چون مى از خُم …
غزل 159
غزل 159 چو دست بر سرِ زُلفش زنم، به تاب رَوَدور آشتى طلبم، بر سرِ عتاب رود چو ماهِ نو، رَهِ نَظّارگانِ بيچاره زَنَد به گوشه ابرو و در حجاب رود طريقِ عشق پر …
غزل 158
غزل 158 چه مستى است ندانم كه رو به ما آورد كه بود ساقى و اين باده از كجا آورد؟ دلا! چو غنچه شكايت زِ كارِ بسته مكن كه بادِ صبح، نسيمِ گره گشا …
غزل 157
غزل 157 چو باد عزمِ سَرِ كوى يار خواهم كردنَفَس به بوى خوشش مشكبار خواهم كرد هر آبروىْ كه اندوختم زِ دانش و دين نثار خاكِ رَهِ آن نگار خواهم كرد به هرزه، بى …
غزل 156
غزل 156 چو آفتابِ مى از مشرقِ پياله بر آيدز باغِ عارضِ ساقى، هزار لاله بر آيد نسيم بر سر گل بشكند كُلاله سنبل چو در ميانِ چَمَن بوىِ آن كُلاله بر آيد حكايتِ …
غزل 155
غزل 155 چو رويت مِهْر و مَهْ تابان نباشدچو قَدّت سَرْو در بُستان نباشد چو لَعل ولؤلؤت در دلفروزى دُرِ دريا و لَعْلِ كان نباشد ميان خَطِّ سبزت، لَعْلِ نوشين عَجَب گر چشمه حيوان …
غزل 154
غزل 154 جمالت آفتابِ هر نظر باد!ز خوبى، روىِ خوبت خوبتر باد! هُماىِ زلفِ شاهينْ شهپرت را دلِ شاهانِ عالَم زيرِ پَر باد! دلى كو عاشقِ رويت نگردد هميشه غرقه در خونِ جگر باد! …
