غزل ۵۴۶
غزل ۵۴۶ بگرفت كارِ حُسنت، چون عشق من كمالى خوش باش! ازآنكه‌نبود، اين هر دو را زوالى در وهم مى‌نگنجد، كاندر تصوّرِ عقل آيد به هيچ معنى، زين خوبتر مثالى شد حَظِّ عمر حاصل، …
غزل ۵۴۵
غزل ۵۴۵ به فراغِ دل زمانى، نظرى به ماهرويى بِهْ ازآنكه چترِشاهى،همه‌روز و هاى‌وهويى به‌خدا كه‌رشكم آيد،به‌دو چشمِ روشن خود كه نظر دريغ باشد، به چنين لطيفْ رويى دل من شد و ندانم، …
غزل ۵۴۴
غزل ۵۴۴ به‌صوتِ بلبل و قُمرى، اگر ننوشى مِىْ علاج كى كنمت؟ آخِرُ الدَّوآءِ الْكَىّ ذخيره‌اى بنه از رنگ و بوىِ فصل بهار كه مى‌رسند ز رَهْ،[۱] رهزنانِ بهمن و دى زمانه هيچ نبخشد، …
غزل ۵۴۳
غزل ۵۴۳ بشنو اين نكته، كه خود را ز غم آزاده كنى خون خورى، گر طلبِ روزىِ ننهاده كنى آخرالامر، گِل كوزه‌گران خواهى شد حاليا فكر سبو كن، كه پر از باده كنى جهد …
غزل ۵۴۲
غزل ۵۴۲ برو زاهد! به اميّدى ] كه [ دارى كه دارم هَمچنان امّيدوارى بجز ساغر، كه دارد لاله در دست بيا ساقى! بياور تا چه دارى؟ مرا در رشته ديوانگان كش كه مستى …
غزل ۵۴۱
غزل ۵۴۱ پديد آمد رسومِ بى‌وفايى نماند از كس نشانِ آشنايى بَرَند از فاقه پيش هر خسيسى كنون اهل هنر دست گدايى كسى كو فاضل است، امروز در دهر نمى‌بيند ز غم يك دم …
