غزل 555
غزل 555 چون در جهانِ خوبى، امروز كامكارى شايد كه عاشقان را، كامى ز لب برآرى با عاشقانِ بى‌دل، تا چند ناز و عشوه؟ بر بى‌دلانِ مسكين، تا كِىْ جفا و خوارى؟ تا چند، …
غزل 554
غزل 554 چو سَرْو اگر بخرامى، دمى به گلزارى خُورَد ز غيرتِ روىِ تو، هر گُلى خارى ز كُفر زُلف تو، هر حلقه‌اىّ و آشوبى ز سِحْرِ چشم تو، هر گوشه‌اىّ و بيمارى نِثار …
غزل 553
غزل 553 جاىِ حضور و گُلشنِ اَمْن است اين سراى زين در، به شادمانى و عيش وطرب درآى اى كاخِ دولتى! ز چه خاكى؟ كه مَدْرَجْاست در شاخسارِ گُلشنِ تو، سايه هُماى هر صبح، …
غزل 552
غزل 552 جان فداى تو كه هم جانى و هم جانانى هر كه شد خاكِ دَرَت، رَسْتْ ز سرگردانى سرسرى از سرِكوى تو، نيارم برخاست كارِ دشوار، نگيرند بدين آسانى خام را طاقتِ پروانه …
غزل 551
غزل 551 تو مگر بر لب جويى ز هَوسَ ننشينى ور نه، هر فتنه كه بينى، همه از خود بينى به خدايى كه تويى بنده بگزيده او به جاى منِ بيدل، دگرى نگزينى صبر …
غزل 550
غزل 550 تو را كه هرچه مراد است در جهان دارى چه غم ز حال منِ زارِ ناتوان دارى؟ بخواه جان و دل از بنده و روان بستان كه حكم، بر سَرِ آزادگان، روان …
غزل 549
غزل 549 بيار باده و بازم رهان ز رنجورى كه هم به باده توان كرد دفعِ مخمورى به هيچ‌وجه نباشد فروغِ مجلس انس مگر به روى نگار و شرابِ انگورى زسِحْرِ غمزه فتّان خويش …
غزل 548
غزل 548 بُتا! با ما مَوَرْز اين كينه دارى كه حَقِّ صحبتِ ديرينه دارى نصيحت گوش كن، كاين دُرْ بسى بِهْ از آن گوهر، كه در گنجينه دارى به فريادِ خُمارِ مُفْلسان رس خدا …
غزل 547
غزل 547 بلبل ز شاخِ سَرْو، به گلبانگِ پهلوى مى‌خواند دوش، درسِ مقامات معنوى يعنى: بيا، كه آتشِ موسى نمود گُل تا از درخت، نكته توحيد بشنوى مرغانِ باغ، قافيه سنجند و بذله گو …
