غزل 582
غزل 582 طُفيلِ هستىِ عشقند، آدمىّ و پرى ارادتى بنما تا سعادتى ببرى چو مستعدِّ نظر نيستى، وصال مجوى كه جامِ جَمْ ندهد سود، گاهِ بى‌بصرى مِىِ صبوح و شكَرْ خوابِ صُبحدم تا چند؟ …
غزل 581
غزل 581 صبح است و ژاله مى‌چكد از اَبرِ بهمنى برگِ صبوح ساز و بده جامِ يك منى در بحرِ مايىِ و منى افتاده‌ام بيار مِىْ تا خلاص بخشدم از مايى و منى خونِ …
غزل 580
غزل 580 صبا! تو نكهت آن زُلفِ مُشكْبو دارى به يادگار بمانى كه بوى او دارى دلم كه گوهرِ اسرار عشقِ دوست در اوست توان به‌دست تو دادن گَرَش نكودارى در آن شمايلِ مطبوع، …
غزل 579
غزل 579 شهرى‌است پر حريفان،[1] از هر طرف نگارى ياران!صلاىِ عشق[2] است، گر مى‌كنيد كارى چشمِ فَلَك نديده، زين خوبتر حريفى[3] در دام كس نيفتد، زين خوبتر شكارى اى رُوى خوبت از گُل، صدبار …
غزل 578
غزل 578 لبت مى‌بوسم و دَرْ مى‌كشم مِىْ به آب زندگانى بُرده‌ام پىْ نه رازش مى‌توانم گفت با كس نه كس را مى‌توانم ديد با وى گل از خلوت به باغ آورد مَسْنَد بساطِ …
غزل 577
غزل 577 سينه مالامال درد است، اى دريغا! مرهمى دل ز تنهايى به جان آمد، خدا را همدمى خيز تا خاطر بدان تُرْکِ سمرقندى دهيم كز نسيمش[1] بوى جوىِ موليان آيد همى چشمِ آسايش …
غزل 576
غزل 576 سَبَتْ سَلْمى بِصُدْغَيْها فُؤادى وَرُوحى كُلَّ يَوْمٍ لى يُنادى خدا را، بر من بيدل ببخشاى وَأوْصِلنى عَلى رَغْمِ الاْعادى أمَنْ أنْكَرْتَنى عَنْ حُبِّ سَلْمى! غَريقُ الْعِشْقِ فى بَحْرِ الْوِداد نگارا! در غمِ …
غزل 575
غزل 575 سُلَيمى مُنْذُ حَلَّتْ بِالْعِراقِ ألاقى فى هَواها ما اُلاقى اَلا اى ساربانِ محملِ دوست! إلى رُكْبانِكُمْ طالَ اشْتِياقى بساز اى‌مطربِ خوشگوىِ خوشخوان! به شعرِ پارسى صوتِ عراقى بيا ساقى! بده رطلِ گرانم …
غزل 574
غزل 574 سلامى چو بوىِ خوشِ آشنايى بر آن مَرْدُمِ ديده روشنايى! درودى چو نورِ دلِ پارسايان بر آن شمعِ خلوتگهِ پارسايى! نمى‌بينم از همدمان هيچ برجا دلم خون شد از غُصّه، ساقى! كجايى؟ …
