غزل 60
غزل 60 اگرچه باده، فرح بخش وباد، گُلبيز است به‌بانگ‌چنگ‌مخور مِىْ،كه‌محتسب تيزاست صُراحى‌اىّ و حريفى گرت به دست افتد به عيش كوش، كه ايّام فتنه انگيز است در آستينِ مُرقَّع، پياله پنهان كن كه …
غزل 59
غزل 59 كنون كه در كفِ گُل، جامِ باده صاف است به صد هزار زبان، بلبلش در اوصاف است بخواه دفترِ اشعار و راهِ صحرا گير چه وقتِ مدرسه و بحثِ كشف و كشّاف …
غزل 58
غزل 58 ما را ز خيال تو، چه پرواى شراب است خُم گو سَرِ خود گير، كه خمخانه خراب‌است گر خمر بهشت است، بريزيد كه بى‌دوست هر شَرْبَت عَذْبم كه دهى، عين عذاب‌است افسوس! …
غزل 57
غزل 57 اگر به لطف بخوانى، مزيد الطاف است وگر به قهر برانى، درونِ ما صاف است بيان وصف تو گفتن، نه حدّ امكان است چرا كه وصف تو، بيرون ز حدّ اوصاف است …
غزل 56
غزل 56 گل دربَرْ و مِىْ در كف و معشوقه به كام است سلطان جهانم به‌چنين روز غلام است گو شمع ميآريد در اين جمع، كه امشب در مجلس ما، ماهِ رُخِ دوست تمام …
غزل 55
غزل 55 در دير مغان آمد، يارم قدحى در دست مست از مِىْ و ميخواران از نرگسِ مستش مست از نعلِ سمند او، شكل مَهِ نو پيدا وز قدّ بلند او، بالاىِ صنوبر پست …
غزل 54
غزل 54 صحن‌بستان‌ذوق‌بخش وصحبت ياران‌خوش است وقت‌گل‌خوش‌باد!كزوى‌وقت‌مى‌خواران‌خوش‌است از صبا هر دم مشام جانِ ما خوش مى‌شود آرى‌آرى، طيبِ انفاس هواداران خوش‌است ناگشودهْ گُل نقاب، آهنگِ رحلت ساز كرد ناله‌كن بلبل، كه گلبانگ دل افكاران …
غزل 53
غزل 53 ما هم اين‌هفته شد از شهر و به‌چشمم‌سالى‌است حال هجران‌تو چه‌دانى، كه چه‌مشكل حالى است؟ مَرْدُمِ ديده، ز لطف رخ او، در رخ او عكس‌خود ديد،و،گمان‌كرد كه مشكين خالى است اى‌كه انگشت …
غزل 52
غزل 52 خوشتر ز عيش و صحبت باغ و بهارچيست ساقى كجاست؟ گو سبب انتظار چيست؟[1] معنىّ آبِ زندگى و روضه اِرَم جز طَرْفِ جويبار و مِىِ خوشگوار چيست هر وقتِ خوش كه دست …
