غزل 509
غزل 509 خنك نسيم معنبر، شمامه دلخواه كه در هواى تو برخاست، بامداد به گاه دليل راه شو، اى طاير خجسته لقا! كه ديده آب شد از شوقِ خاك آن درگاه منم‌كه بى‌تو نفس …
غزل 600
غزل 600 ألَمْ يَأْنِ لِلاْحْبابِ أنْ يَتَرَحَّمُوا؟ وَلِلنّاقِضينَ الْعَهْدَ أنْ يَتَنَدَّمُوا؟ ألَمْ يَأْتِهِمْ أنْبآءُ مَنْ باتَ بَعْدَهُمْ؟ وَفى قَلْبِهِ نارُ الاْسى تَتَضَرَّمُ فَيالَيْتَ قَوْمى يَعْلَمُونَ بِما جَرى عَلى مُرْتَجٍ مِنْهُمْ! فَيَعْفُوا وَيَرْحَمُوا حَكىَ الدَّمْعُ …
غزل 599
غزل 599 يا مَبْسِمآ يُحاكى دُرْجآ مِنَ اللاَّلىü يا رب! چه درخور آمد، گِرْدشَ خطِ هلالى؟ درخواب مانده بودم، ديشب به يادِ چشمت زآن خوابِخوش بجستم،سرمست و لاابالى حالى خيالِ وصلت، خوش مى‌دهد فريبم …
غزل 598
غزل 598 به چشمِ مِهر اگر با من مَهْام را يك نظر بودى از آن سيمينْ بدن كارم به خوبى خوبتر بودى ز شوق افشاندمى هر دم، سرى در پاى جانانم دريغا! گر متاعِ …
غزل 597
غزل 597 ز كوىِ يار مى‌آيد نسيمِ بادِ نوروزى ازاين باد ار مدد خواهى،چراغِ دل‌برافروزى چوگُل گر خرده‌اى‌دارى، خدا را صرف عشرت كن كه قارون را زيانها داد، سَوداىِ زَرْ اندوزى سخن‌در پرده مى‌گويم،چو …
غزل 596
غزل 596 أحْمَدُ اللهَ عَلى مَعْدَلَة السُّلْطانِ اَحْمدِ شيخْ اويسِ حسنِ ايلخانى خان بن خان و شهنشاهِ شهنشاه نژاد آن كه مى‌زيبد اگر جانِ جهانش خوانى ديده تا ديده به اقبالِ تو ايمان آورد …
غزل 595
غزل 595 هواهِ خواهِ توام جانا! و مى‌دانم كهمى‌دانى كه هم‌ناديدهْ مى‌دانىّ و هم‌ننوشته مى‌خوانى ملامتگر چه دريابد ز رازِ عاشق ومعشوق؟ نبيند چشمِ نابينا خصوصْ اسرارِ پنهانى مَلَك در سجده آدم، زمينْ بوسِتو …
غزل 594
غزل 594 هزار جهد بكردم كه يارِ من باشى قرارْ بخشِ دلِ بى‌قرارِ من باشى دمى به كلبه احزانِ عاشقان آيى شبى مرادِ دلِ سوگوارِ من باشى در آن چمن كه بُتان دستِ عاشقان …
غزل 593
غزل 593 وقت را غنيمت دان، آن‌قدر كه بتوانى حاصل‌از حيات اى‌جان! يك‌دم‌است تا دانى پيش زاهد از رندى، دم مزن كه نتوان گفت با طبيبِ نامحرم، حالِ دردِ پنهانى با دعاىِ شبخيزان، اى …
