غزل 117
* غزل 117* 1- دلِ ما بِدورِ رویَت ز چمن فَراغ دارد که چو سَرو پای بَندَ ست و چو لاله داغ دارد به جُزآن کمانِ ابرو نَکشیددل به هیچَم که درونِ گوشه گیران …
غزل 116
*غزل 116* کسی که حُسن ِخَطِ دوست، در نظر دارد مُحَقَق است که او حاصلِ بَصَر دارد کسی که حُسن ِ خَطِ دوست، در نظر دارد به پیشِ اهلِ نَظَر حاصلِ بَصَر دارد 1- …
غزل 115
*غزل 115* 1- درختِ دوستی بِنشان که کامِ دل به بار آرَد نَهـال دُشمَـنی بَرکَن که رَنجِ بی‌شِمار آرد 2- چو مـِهمانِ خَـراباتـی، به عِـزَّت باش با رِندان که دردِ سر کَشی …
غزل 114
*غزل 114* 1- هُمایِ اوجِ سعادت به دامِ ما اُفتَد اگـر تـو را گُذَری، بر مُقامِ ما افتد هُمایِ بُرجِ سعادت به دامِ ما اُفتَد اگـر تـو را گُذَری، بر مُقامِ ما …
غزل 113
*غزل 113* 1- بَنفشه دوش، به گُل گفت و خوش نِشانی داد که تابِ من به جَهان طُرّۀ فُلانی داد 2- دِلَم خَزانۀ اسرار بود و دستِ قَضا دَرَش بِبَست و کِلیدَش به دِلسِتانی …
غزل 112
*غزل 112* 1- آن که رُخسارِ تو را رنگِ گُل و نسرین داد صَبـر و آرام تَوانَـد بـه مَـنِ مِـسکـین داد 2- وان که گیسوی تو را رَسم ِتَطاوُل آموخت هـم توانَـد …
غزل 111
*غزل 111* عکـسِ روی تو چو بَر آینة جام افتاد عارِف از خَندة مَی، در طَمَعِ خام افتاد 1- عکـسِ روی تو چو در آینة جام افتاد عارِف از خَندة مَی، در …
غزل 110
*غزل 110* 1- پیرانه سَرَم عِشقِ جوانی به سَر افتاد وان راز که در دل بِنُهُفتَم، به دَرافتاد 2- از راهِ نـَظَــر مُـرغِ دِلَـم گَشـت هَواگیر ای دیده نِگَه کُن که به دامِ که …
غزل 109
*غزل 109* دیری است که دلدار پَیامی نَفِرِستاد نَنوِشت کلامی وسلامی نفرستاد دیرَست که دلدار پَیامی نَفِرِستاد نَنوِشت کلامی و سلامی نفرستاد 1- دیرَست که دلدار پَیامی نَفِرِستاد نَنوِشت سلامیّ و کلامی نفرستاد صَد …
