غزل 189
غزل 189 1- طایرِ دولت اگر باز گُذاری بکند یار بازآیَد و با وَصل قَراری بکند 2- دیده را دستگهِ دُر و گُهر، گر چه نماند بِخـورد خــونی و تدبیــرِ نثاری بکند …
غزل 188
غزل 188 1- مَرا به رِندی و عشق آن فُضول عِیب کند که اِعتـِراض بـر اَسـرارِ عِـلــمِ غیب کند کَـمالِ صدقِ مَحـبَّت ببین، نه نقصِ گناه که هر که بی‌هنر افتد، نظر …
غزل 187
غزل 187 1- دِلا بِسوز که سوزِ تو کارها بِکُند نیازِ نیم شبی، دَفعِ صد بلا بِکُند 2- عِتابِ یارِ پری چهـره عاشقـانه بِکَش که یک کِرِشمه تَلافیِّ صد جَفا بکند ز …
غزل 186
غزل 186 1- گر مَی فُروش حاجَتِ رندان رَوا کند ایــزد گُـنَه بـِبَخشَـد و دَفعِ بلا کند 2- ساقی به جامِ عَدل بده باده تا گِدا غِیـرَت نیاورد که جهان پُربَلا کند …
غزل 185
غزل 185 1- نَقــدها را بُـوَد آیـا که عَیاری گیرند؟ تا همه صومعه داران پِیِ کاری گیرند 2- مَصلَحَت دیدِ من آن است که یاران همه کار بِگـُـذارَنـد و خـَـمِ طُــرّة یـاری …
غزل 184
غزل 184 1- دوش دیدَم که مَلایِک درِ مَیخانه زدند گِلِ آدمِ بِسـِرشتَنــد و به پیمانه زدند 2- ساکنانِ حَرَمِ سِتر و عَفافِ مَلَکوت با منِ راه نشین، بادة مَستانه زدند آسمان …
غزل 183
غزل 183 1- دوش، وقتِ سَحَر از غُصّه نجاتم دادند واندر آن ظُلمَتِ شب ،آبِ حیاتم دادند 2- بیخود از شَعشَعة پَرتوِ ذاتم کردند بـاده از جــامِ تَجلّیِ صفاتم دادند چه مُبارَک …
غزل 182
غزل 182 1- حَســبِ حالی نَنِوِشتیّ و، شُد ایّامی چند مَحرَمی کو، که فِرِستَم به تو پیغامی چند ما بـِدان مَقــصَدِ عالی، نتــوانـیم رسید هم مگر لُطفِ شما پیش نَهد گامی چند 2- …
غزل 181
غزل 181 1-بعد ازین دَستِ من و دامَنِ آن سَروِ بلند کـه به بالایِ چــَمان از بُن و بیخَم برکَند حاجتِ مُطرب و مَی نیست تو بُرقَع بِگُشا ی که به رَقص …
