غزل 405

*غزل 405 * به جانِ پیرِ خَرابات و حَقِّ نِعمَتِ او      که نیست، در سَرِ ما، جز هَوایِ خِدمَتِ او 1- به جانِ پیرِ خَرابات و حَقِّ صُحبَتِ او      که نیست، در …

غزل 405 ادامه مطلب »

غزل 404

*غزل 404* 1-می‌فِکَن بر صَفِ رِندان نَظَــری بهتر ازین           بـر درِ مَیــکده می کُن ،گُذَری بهتر ازین 2-در حَقِ من، لَبـَـت این لُطـف، که می‌فرماید          سَخت خوب است ولیکِن، قَدَری بهتر ازین …

غزل 404 ادامه مطلب »

غزل 403

*غزل 403* 1- شرابِ لَعل کَش و روی مَه جَبینان بین            خِلافِ مَذهـَـبِ آنـان ،جَمـالِ اینان بین 2-  به زیــرِ دَلقِ مُلَمّـَـع، کَمَــندها دارند            دِرازدَستـــیِ این کـوتَـه آستـینان بین به خَـرمَنِ دو …

غزل 403 ادامه مطلب »

غزل 402

*غزل 402* 1- نُکته‌ای دِلـکَش بگویم، خـالِ آن مَـه رو بِبین        عَقل و جــان را، بَستة زَنجــیرِ آن گیسو ببین عِیب ِدل کردم ،که وَحشی وَضع و صَحرایی مباش       گفت: چَشــمِ شــیرگیر …

غزل 402 ادامه مطلب »

غزل 401

*غزل 401* 1-  چون شَوَم خاکِ رَهَش، دامَن بیَفشانَد زِ َمن                       وَر بِگویم دِل، بِگَـردان، رو بِگَـردانَد زِ َمن 2- رویِ رَنگین را به هر کس می‌نُماید، هَمچو گُل                     ور بگـویم بازپـوشان …

غزل 401 ادامه مطلب »

غزل 400

*غزل 400* 1- بالابُلَندِ عِشوه گَرِ نَقش بازِ من                             کوتاه کــرد قِصِّـۀ زُهـدِ دِرازِ من 2-  دیدی دِلا که آخِرِ پیری و زُهد و عِلم                          با مَن چه کـرد دیدۀ مَعشوقه بازِ …

غزل 400 ادامه مطلب »

غزل 399

*غزل 399* کِرِشمه ا‌ی کُــن و بازارِ ساحِری بِشکَن                  به غَـمزه رونَق ِنامـوسِ سامِری بشکن 1- کِرِشمه ا‌ی کُــن و بازارِ ساحِری بِشکَن                  به غَـمزه رونَق و نامـوسِ سامِری بشکن  به باد …

غزل 399 ادامه مطلب »

غزل 398

*غزل 398* اِی نورِ چشمِ من سُخَنی هست وگوش کن                      چون ساغَرَت پُر است ، بِنوشان و نوش کن 1-اِی نورِ چشمِ من سُخَنی هست گوش کن                      چون ساغَرَت پُر است ، …

غزل 398 ادامه مطلب »

غزل 397

* غزل 397* ز دَر دَرآی و شَبِستانِ ما مُنَوَّر کن                               هَوایِ مَجلِسِ روحانیان مُعَطَّر کن 1 – ز دَر دَرآ و شَبِستانِ ما مُنَوَّر کن                               هَوایِ مَجلِسِ روحانیان مُعَطَّر کن وَگَر …

غزل 397 ادامه مطلب »

اسکرول به بالا