- شماره 295
1- بو: ايهام دارد: 1- اميد و آرزو 2- نسيم و رايحه. شدن: رفتن. بلبل: – 1 / 77. بي دل: عاشق و دل باخته. دماغ: مغز، خاطر و انديشه.
سحرگاه با بوي خوش گلستان لحظه اي به باغ رفتم تا چون بلبل عاشق، دماغ خود را درمان کنم.
2- گل سوري: – 5 / 141.
جلوه گري گل سرخ را مي ديدم که در شب تاريک، در درخشندگي و تابندگي مانند چراغ روشن بود.
3- حسن: جمال و زيبايي. فراغ: بي اعتنايي و فراموشي، آسوده و دور.
گل سرخ چنان به زيبايي و جواني خود مغرور بود که از دل عاشق بلبل هيچ خبر نداشت و نسبت به غم عشق او آسوده و بي اعتنا بود.
4- نرگس: – 5 / 24. رعنا: زيبا. لاله: – 9 / 58. سودا: – 1 / 36.
گل نرگس زيبا از حسرت و افسوس اشک مي باريد و گل لاله از عشق و جنون صد داغ بر جان و دل خود داشت.
5- زبان کشيدن: کنايه از زبان درازي کردن. سوسن: – 6 / 43. شقايق: – 9 / 87. ايغاغ: مرحوم علّامه محمّد قزويني مي نويسد: «ايغاغ به دو غين معجمه که ايقاق با دو قاف نيز نويسند، به ترکي يا به مغولي به معني نمّام و سخن چين و ساعي است.» (ديوان حافظ، قزويني – غني، 200)
گل سوسن زبان شمشير مانند خود را به قصد سرزنش و مؤاخذه کشيده بود و گل شقايق چون سخن چينان دهان خود را گشوده بود.
6- صراحي: ظرف بلورين با گردن باريک و دراز که از آن در پياله شراب مي ريزند. اياغ: جام و پياله ي شراب. يکي (سوسن) مانند باده نوشان سرمست، جام شراب به دست داشت و ديگري (شقايق) چون ساقي مستان، ساغر باده به دست گرفته بودو.
7- گل: گل سرخ. رسول: ايهام دارد: 1- پيک و قاصد 2- حضرت رسول (ص). بلاغ: ابلاغ کردن و پيام رساندن. مصراع دوم اشاره است به قسمتي از آيه ي 99 سوره ي مائدة (5)، آيه ي 54 سوره ي نور (24) و آيه ي 18 سوره ي عنکبوت (29): وَ ما عَلَي الرَّسُولِ اِلَّا البَلاغُ، بر پيامبز جز رسانيدن پيام وظيفه اي نيست.
اي حافظ، شادي و عشرت و جواني را چون گل غنيمت بدان که همانا وظيفه ي رسول رساندن پيام است.
